Συλλογή Τροφίμων: Το ΚΑΡΑΒΑΝΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ξεκινά από τους Κήπους του Μετοχίου Κύκκου 31 Μαΐου 2013

Το Καραβάνι θα ξεκινήσει επίσημα στις 31 Μαΐου και ώρα 8 μ.μ. από τους κήπους του Μετοχίου του Κύκκου στη Λευκωσία, όπου θα  ξεκινήσει η συλλογή τροφίμων και θα πραγματοποιηθεί μεγάλη συναυλία με τον Πέτρο Γαϊτάνο, Λάρκου Λάρκου  και άλλους καταξιωμένους κύπριους καλλιτέχνες. 

Με καύσιμο την αγάπη ,την αγάπη για τον συνάνθρωπο,  το Καραβάνι Αλληλεγγύης ξεκινά από το Μετόχι του Κύκκου στη Λευκωσία Προορισμός, ολόκληρη η ελεύθερη Κύπρος.

Εκατοντάδες εθελοντές με τη στήριξη και δεκάδων οργανισμών, θα περάσουν συνολικά από 256 Δήμους και Κοινότητες σε όλη την Κύπρο, με στόχο τη συλλογή τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης για τις άπορες οικογένειες και τους δυσπραγούντες συνανθρώπους μας.

Με τη συνεργασία των Αρχών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, τις κατά τόπους Ιερές Μητροπόλεις και τις ενορίες οι κάτοικοι θα αναμένουν το Καραβάνι Αλληλεγγύης και θα προσφέρουν τα τρόφιμα σε προεπιλεγμένα και συγκεκριμένα σημεία.

Όλα τα τρόφιμα θα παραδίδονται στα κοινωνικά παντοπωλεία των Ιερών Μητροπόλεων.

Παράλληλα, κατά τη διέλευση του Καραβανιού Αλληλεγγύης θα πραγματοποιούνται πολιτιστικές εκδηλώσεις από την ομάδα πρωτοβουλίας «Βασίλης Μιχαηλίδης».

Η επιτυχία του καραβανιού βασίζεται κυρίως στην εθελοντική προσφορά,  και ευελπιστούμε στη στήριξη σας την επιτυχια αυτης της  προσπάθειας

Και η πιo μικρη βοηθεια είναι ΜΕΓΑΛΗ

www.facebook.com/karavanicy

Κυριακή του Παραλύτου, Θεία Λειτουργία Μετόχιο Άγιος Προκόπιος

Η Κυριακή του Παραλύτου αντλεί το θέμα της από την ευαγγελική περικοπή, που αναγινώσκεται στην θεία λειτουργία. Αυτή περιλαμβάνει τήν διήγηση της ιάσεως του παραλυτικού στην Προβατική κολυμβήθρα, την Βηθεσδά, στα Ιεροσόλυμα (Ιω. 5, 1-15). Το δράμα του επί 38 έτη παραλύτου συγκινεί τον Κύριο και τον θεραπεύει. Ο Χριστός παρουσιάζεται σαν ιατρός ψυχών και σωμάτων. Τον παράλυτο δεν τον θεραπεύει η κολυμβήθρα, αλλά ο πανσθενουργός λόγος του Κυρίου.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

Ιωαν. ε’ 1-15

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα.  Ἔστι δὲ ἐν τοῖς Ἱεροσολύμοις ἐπὶ τῇ Προβατικῇ κολυμβήθρα, ἡ ἐπιλεγομένη Ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα.  Ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν.  Ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐτάρασσε τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος, ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι.  Ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ, τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ. Τοῦτον ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; Ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐνῷ δὲ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει.  Λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει.  Καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὑτοῦ καὶ περιεπάτει. ἦν δὲ Σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ. Ἔλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ· Σάββατόν ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον.  

Ἀπεκρίθη αὐτοῖς· Ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· Ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει.  Ἠρώτησαν οὖν αὐτόν· Τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι˙ Ἆρον τὸν κράβαττόν σου, καὶ περιπάτει;  Ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· ὁ γὰρ Ἰησοῦς ἐξένευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ.  Μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ Ἱερῷ, καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἴδε, ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται.  Ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἀνήγγειλε τοῖς Ἰουδαίοις, ὅτι Ἰησοῦς ἐστίν, ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ.

Μετάφραση

Τον καιρό εκείνο ο Ιησούς ανέβηκε στα Ιεροσόλυμα.  Υπάρχει λοιπόν στα Ιεροσόλυμα κοντά στην

προβατική πύλη μια κολυμβήθρα που επονομάζεται εβραϊκά Βηθεσδά και έχει πέντε στοές.  Σ’ αυτές ήταν κατάκοιτοι πολλοί άρρωστοι, τυφλοί, χωλοί, παράλυτοι, που περίμεναν την κίνηση του νερού.  Γιατί άγγελος Κυρίου κάθε τόσο κατέβαινε στην κολυμβήθρα κι ανατάραζε τα νερά. Ο πρώτος, λοιπόν, που έμπαινε μετά την αναταραχή του νερού γινόταν καλά, όποια κι αν ήταν η αρρώστια που τον ταλαιπωρούσε.  Εκεί ήταν κι ένας άνθρωπος, άρρωστος τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια.  Όταν τον είδε ο Ιησούς κατάκοιτο κι έμαθε πως ήταν έτσι για πολύ καιρό, τον ρώτησε: «Θέλεις να γίνεις καλά;» «Κύριε», του αποκρίθηκε ο άρρωστος, «δεν έχω κανέναν να με βάλει στην κολυμβήθρα μόλις αναταραχθούν τα νερά˙ έτσι, ενώ εγώ προσπαθώ να πλησιάσω μόνος μου, πάντοτε κάποιος άλλος κατεβαίνει στο νερό πριν από μένα». Ο Ιησούς του λέει: «Σήκω πάνω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα».  Κι αμέσως ο άνθρωπος έγινε καλά, σήκωσε το κρεβάτι του και περπατούσε. Η μέρα που έγινε αυτό ήταν Σάββατο. Έλεγαν, λοιπόν, οι Ιουδαίοι άρχοντες στον θεραπευμένο: «Είναι Σάββατο, και δεν επιτρέπεται να σηκώσεις το κρεβάτι σου».  Αυτός τους αποκρίθηκε: «Εκείνος που μ’ έκανε καλά, εκείνος μου είπε «πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα».  Τον ρώτησαν: «Ποιος είναι ο άνθρωπος που σου είπε «πάρε το και περπάτα;» Ο θεραπευμένος όμως δεν ήξερε να πει ποιος ήταν, επειδή ο Ιησούς είχε φύγει απαρατήρητος εξαιτίας του πλήθους που ήταν μαζεμένο εκεί. Αργότερα ο Ιησούς τον βρήκε στον ναό και του είπε: «Βλέπεις, έχεις γίνει καλά. Από δω και πέρα μην αμαρτάνεις, για να μην πάθεις τίποτα χειρότερο». Ο άνθρωπος έφυγε αμέσως κι ανάγγειλε στους Ιουδαίους άρχοντες ότι ο Ιησούς ήταν αυτός που τον γιάτρεψε.

Κυριακή των Μυροφόρων

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ
19 Μαΐου 2013

(Mάρκ. ιε΄ 43-47, ιστ΄ 1-8)  (Πράξ. στ΄ 1-7) 

Θεία λειτουργία από τον Άγιο Προκόπιο Μετόχιο Ιεράς Μονής Κύκκου

Αναστάσεως μαρτυρία

«Ηγόρασαν αρώματα  ίνα ελθούσαι αλείψωσιν αυτόν» 

Xριστός Ανέστη. 

H Εκκλησία μας παρουσιάζει σήμερα τα πρόσωπα εκείνα που συνδέονται με μια μαρτυρία ζωής για τη Σταυρική Θυσία και την Ανάσταση του Κυρίου. Έχουμε πρώτα τα πρόσωπα του ευσχήμονα βουλευτή Ιωσήφ του από Αριμαθαίας και του Νικόδημου που ήταν κρυφός μαθητής του Χριστού. Έπειτα, τρεις άγιες γυναικείες μορφές, η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και η Σαλώμη, η μητέρα των υιών του Ζεβεδαίου, του Ιωάννου και του Ιακώβου.       

Όλες αυτές οι μορφές που παρελαύνουν μέσα από τη διήγηση του Ευαγγελίου υπήρξαν μάρτυρες, ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος της ταφής και οι Μυροφόρες της Αναστάσεως. Για τις τελευταίες, ο ιερός συναξαριστής σημειώνει: «Η του Θεού Εκκλησία ταύτας παρέλαβεν εορτάζειν: α) ως ιδούσας πρώτας Χριστόν εκ νεκρών, β) τοις πάσι καταγγειλάσας το σωτήριον κήρυγμα και γ) την κατά Χριστόν πολιτείαν μετελθούσαν αρίστως και μαθητευθείσαις Χριστώ».

Η αγάπη των Μυροφόρων   

Ας δούμε ειδικότερα την περίπτωση των Μυροφόρων γυναικών, από την οποία αντλούμε βαθύτατες αλήθειες. Οι Μυροφόρες άφησαν την καρδιά τους να πυρποληθεί από την αγάπη του Διδασκάλου. Αυτό ακριβώς το άνοιγμα της καρδιάς, τους έδινε τη βεβαιότητα και τις στερέωνε στην πίστη ότι Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος. Γι΄ αυτό και δεν έχουν αναστολές να σπεύσουν στο μνημείο.  

Επιθυμία που τις φλέγει είναι να δείξουν έμπρακτα την αγάπη που πλημμυρίζει όλη την ύπαρξη τους. Έτσι «διαγενομένου του Σαββάτου Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η του Ιακώβου και Σαλώμη ηγόρασαν αρώματα ίνα ελθούσαι αλείψωσιν αυτόν». Όταν αγαπάς ένα πρόσωπο σημαίνει ότι παραδίδεις τον εαυτόν σου απέναντί του. Ιδιαίτερα, η παράδοση του ανθρώπου στην αγάπη του Χριστού, συνιστά ταυτόχρονα και υπερύψωσή του. Σ΄ αυτήν ακριβώς την προοπτική του μεγαλείου της θείας ανάβασης, οι όποιες αδυναμίες ριζοβολούν στην ψυχή του ανθρώπου, μεταποιούνται σε μια ανυπέρβλητη δύναμη που τον απογειώνουν σε δυσθεώρητα πνευματικά ύψη.

Βέβαια, οι Μυροφόρες γυναίκες είχαν την αίσθηση της αδυναμίας: «Τίς αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου;». Στη βάση της λογικής αυτό φάνταζε να είναι αδύνατο. Η δύναμη όμως της αγάπης που τρέφει ο άνθρωπος στον Κύριο, παρακάμπτει τα οποιαδήποτε εμπόδια που υψώνονται στη ζωή του και τον βάζει σε μια άλλη προοπτική. Με αυτό τον τρόπο και οι Μυροφόρες γυναίκες τοποθετήθηκαν στο χώρο της θαυματουργίας.

Δυστυχώς, από το σημερινό άνθρωπο απουσιάζει η θεία τόλμη που τροφοδοτείται βέβαια από την αγάπη προς τον Κύριο. Απουσιάζει αυτό το δυναμικό στοιχείο που τον καταξιώνει σε άλλα επίπεδα ζωής, γιατί κλείνεται ερμητικά στον εαυτό του. Είναι ακριβώς εδώ που οι Μυροφόρες μας δείχνουν τον τρόπο της υπέρβασης, την οποία θα πρέπει επιτέλους ν΄ αποτολμήσουμε στη ζωή μας. Αυτός λοιπόν ο τρόπος, παραπέμπει στο άνοιγμα του εαυτού μας. Ένα άνοιγμα που θα μας καταστήσει αιχμάλωτους στην αγάπη του Χριστού, ώστε να γίνουμε αληθινά ελεύθεροι άνθρωποι, στολισμένοι με όλα εκείνα τα χαρίσματα που μας καθιστούν εικόνες του Θεού, μας κάνουν να είμαστε θεοειδείς.

Η χαρά των Μυροφόρων

Οι Μυροφόρες γυναίκες, ως μάρτυρες της Ανάστασης, δοκίμασαν στην καρδιά τους ανεκλάλητη χαρά. Δοκίμασαν όμως ταυτόχρονα και «τρόμο και έκσταση». Τις Μυροφόρες πλημμυρίζει το αίσθημα της χαράς γιατί όχι μόνο ξαναβλέπουν τον Κύριο τους, αλλά γιατί το μεγάλο γεγονός της Ανάστασης εκπέμπει το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα προς τον κόσμο: ότι δηλαδή ο θάνατος καταργήθηκε.

Απορροφήθηκε το θανατηφόρο κεντρί του από τον Αρχηγό της Ζωής, ο οποίος άνοιξε πια την προοπτική της αιωνιότητας, στην οποία εμβάλλει το δημιούργημά Του.

Η χαρά βέβαια των Μυροφόρων είναι ανάμικτη και μ΄ ένα τρόμο. Προέρχεται από την αίσθηση ότι η Ανάσταση του Χριστού χαρίζει μια καινούργια ζωή πέρα από τα όρια της επίγειας ύπαρξής μας. Είναι το επίπεδο της ζωής του Θεού. Εδώ είναι ακριβώς που ανυψώνεται ο άνθρωπος, γι΄ αυτό και ο Αναστάς Κύριος φανερώνεται «εν ετέρα μορφή».

Αγαπητοί αδελφοί, επιβάλλεται όπως ο άνθρωπος ξεπεράσει τις συνθήκες της παρούσας ζωής και αφήσει τον εαυτό του να υποστεί την καλή αλλοίωση με το φως και τη δύναμη της Ανάστασης. Αυτή την προοπτική ανοίγουν μπροστά μας οι Μυροφόρες γυναίκες. Με αυτό το αισιόδοξο αναστάσιμο μήνυμα, βοηθεί η Εκκλησία μας το σημερινό φοβισμένο και απελπισμένο άνθρωπο να υπερβεί τον εαυτό του. Αυτό γίνεται από τη στιγμή που αποφασίζει ελεύθερα να παραδώσει την ύπαρξή του στην αγάπη του Αναστάντος Κυρίου. Το παράδειγμά τους μας αφήνουν ο Ιωσήφ, ο Νικόδημος και οι Μυροφόρες γυναίκες που αξιώθηκαν να είναι οι πρώτοι μάρτυρες της Αναστάσεως.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος.

Ακολουθούν το Αποστολικό και το Ευαγγελικό ανάγνωσμα Πράξεις Αποστόλων (στ΄1-7)

 Πληθυνόντων τῶν μαθητῶν ἐγένετο γογγυσμὸς τῶν Ἑλληνιστῶν πρὸς τοὺς Ἑβραίους, ὅτι παρεθεωροῦντο ἐν τῇ διακονίᾳ τῇ καθημερινῇ αἱ χῆραι αὐτῶν.
Προσκαλεσάμενοι δὲ οἱ δώδεκα τὸ πλῆθος τῶν μαθητῶν εἶπον· οὐκ ἀρεστόν ἐστιν ἡμᾶς καταλείψαντας τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις. Ἐπισκέψασθε οὖν, ἀδελφοί, ἄνδρας ἐξ ὑμῶν μαρτυρουμένους ἑπτά, πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου καὶ σοφίας, οὓς καταστήσομεν ἐπὶ τῆς χρείας ταύτης· ἡμεῖς δὲ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ διακονίᾳ τοῦ λόγου προσκαρτερήσομεν.
Καὶ ἤρεσεν ὁ λόγος ἐνώπιον παντὸς τοῦ πλήθους· καὶ ἐξελέξαντο Στέφανον, ἄνδρα πλήρη πίστεως καὶ Πνεύματος Ἁγίου, καὶ Φίλιππον καὶ Πρόχορον καὶ Νικάνορα καὶ Τίμωνα καὶ Παρμενᾶν καὶ Νικόλαον προσήλυτον Ἀντιοχέα, οὓς ἔστησαν ἐνώπιον τῶν ἀποστόλων, καὶ προσευξάμενοι ἐπέθηκαν αὐτοῖς τὰς χεῖρας.
Καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ηὔξανε, καὶ ἐπληθύνετο ὁ ἀριθμὸς τῶν μαθητῶν ἐν Ἱερουσαλὴμ σφόδρα, πολύς τε ὄχλος τῶν Ἰουδαίων ὑπήκουον τῇ πίστει

Ευαγγέλιον

Κατὰ Μάρκον (Κεφ. ΙΕ΄43-47, ΙΣΤ΄1-8)

Τῷ καιρῷ ἐκείνω,  ελθὼν ᾿Ιωσὴφ ὁ ἀπὸ ᾿Αριμαθαίας, εὐσχήμων βουλευτής, ὃς καὶ αὐτὸς  ἦν προσδεχόμενος τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ ᾿Ιησοῦ. ὁ δὲ Πιλᾶτος ἐθαύμασεν εἰ ἤδη τέθνηκε, καὶ προσκαλεσάμενος τὸν κεντυρίωνα ἐπηρώτησεν αὐτὸν εἰ πάλαι ἀπέθανε· καὶ γνοὺς ἀπὸ τοῦ κεντυρίωνος ἐδωρήσατο τὸ σῶμα  τῷ᾿Ιωσήφ. καὶ ἀγοράσας σινδόνα καὶ καθελὼν αὐτὸν ἐνείλησε τῇ σινδόνι καὶ κατέθηκεν αὐτὸν ἐν μνημείῳ, ὃ ἦν λελατομημένον ἐκ πέτρας, καὶ προσεκύλισε λίθον ἐπὶ τὴν θύραν τοῦ μνημείου.  ἡ δὲ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ᾿Ιωσῆ ἐθεώρουν ποῦ τίθεται. Και διαγενομένου τοῦ σαββάτου Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ ᾿Ιακώβου καὶ Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν.  καὶ λίαν πρωῒ  τῆς μιᾶς σαββάτων ἔρχονται ἐπὶ τὸ μνημεῖον, ἀνατείλαντος τοῦ ἡλίου. καὶ ἔλεγον πρὸς ἑαυτάς· τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου; καὶ ἀναβλέψασαι θεωροῦσιν ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος· ἦν γὰρ μέγας σφόδρα. καὶ εἰσελθοῦσαι εἰς τὸ μνημεῖον εἶδον νεανίσκον καθήμενον ἐν τοῖς δεξιοῖς, περιβεβλημένον στολὴν λευκήν, καὶ ἐξεθαμβήθησαν. ὁ δὲ λέγει αὐταῖς· μὴ ἐκθαμβεῖσθε· ᾿Ιησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον· ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν. ἀλλ᾿ ὑπάγετε εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καὶ τῷ Πέτρῳ ὅτι προάγει  ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν· ἐκεῖ αὐτὸν ὄψεσθε, καθὼς εἶπεν ὑμῖν. καὶ ἐξελθοῦσαι ἔφυγον ἀπὸ τοῦ μνημείου· εἶχε δὲ αὐτὰς τρόμος καὶ ἔκστασις, καὶ οὐδενὶ οὐδὲν εἶπον· ἐφοβοῦντο γάρ.

 

Πηγή: churchofcyprus.org.cy

 

Ιερά Πανήγυρις των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στον Κάτω Πύργο Τηλλυρίας

ΙΕΡΑ  ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ

ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ

ΣΤΟΝ ΚΑΤΩ ΠΥΡΓΟ ΤΗΛΛΥΡΙΑΣ

Τη Δευτέρα το εσπέρας, 20 Μαΐου 2013, παραμονή της εορτής των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, θα τελεστεί Αρχιερατικός Εσπερινός στον πανηγυρίζοντα Καθεδρικό ιερό ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στον Κάτω Πύργο Τηλλυρίας.

Του πανηγυρικού Εσπερινού θα προστεί ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κύκκου και Τηλλυρίας κ.κ. Νικηφόρος. (Έναρξη Εσπερινού στις 6.45 μ.μ.).

Το πρωί, 21 Μαΐου 2013,  ανήμερα της εορτής των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, θα τελεστεί πανηγυρική Θεία Λειτουργία.

Καλούνται οι πιστοί να προσέλθουν και να συμμετάσχουν στην πανηγυρική αυτή Εορτή.

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κύκκου και Τηλλυρίας

Κηδεία Θεμιστοκλή Δράκου, Αγνοούμενου απο το 1974 στον Ιερό Ναό Αγ. Κυριακού στον Κάμπο.

Το Σάββατο 18 Μαΐου 2013 στις 12:00 μ.μ. Ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κύκκου και Τηλλυρίας θα προστεί της Κηδείας του Θεμιστοκλή Δράκου, Αγνοούμενος από τις 14 Αυγούστου 1974, στον Ιερό Ναό Αγ. Κυριακού στον Κάμπο.
 Επιμνημόσυνο λόγο θα εκφωνήσει ο Έντιμος Υπουργός Άμυνας κ. Φώτης Φωτίου.

Τελέσθηκε η Εξόδιος Ακολουθία του Πανοσιολογιότατου Αρχιμανδρίτη Ιερώνυμου Κυκκώτη

Την Τρίτη, 14 Μαΐου 2013, εξεδήμησε προς Κύριον ο Αρχιμανδρίτης  Ιερώνυμος Κυκκώτης. Η εξόδιος ακολουθία εψάλη στην Ιερά Μονή της μετανοίας του στον Κύκκο, στις 15 Μαΐου 2013, και η ταφή του έγινε στο κοιμητήριο της Μονής. 

Της ακολουθίας της κηδείας προέστη ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κύκκου και Τηλλυρίας και Ηγούμενος της Μονής κ.κ. Νικηφόρος και συμμετέσχαν οι Πανιερώτατοι Μητροπολίτες Κιτίου κ. Χρυσόστομος, Κυρηνείας κ. Χρυσόστομος και Ταμασού και Ορεινής κ. Ησαΐας, οι Πατέρες της Μονής και άλλοι κληρικοί. 

 Ο εκλιπών τύγχανε αγάπης και σεβασμού από πολλούς, οι οποίοι και παρέστησαν στην κηδεία του. 

Ο Αρχιμανδρίτης Ιερώνυμος,  κατά κόσμο Ζαχαρίας Κυριάκου, γεννήθηκε στην κοινότητα Νικητάρι της επαρχίας Λευκωσίας στις 20 Φεβρουαρίου του 1935 και ενετάχθη στις τάξεις της Ιεράς Μονής Κύκκου το 1947. 

 Στις 29 Ιανουαρίου 1956 χειροτονήθηκε διάκονος από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ’ στη Μονή του Κύκκου και έλαβε το όνομα Ιερώνυμος. Με την ευκαιρία της χειροτονίας του ο αείμνηστος Εθνάρχης Μακάριος πραγματοποίησε μυστική συνάντηση με τον τότε Αρχηγό της ΕΟΚΑ Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα Διγενή, προκειμένου να  συζητήσει μαζί του την πορεία του αγώνα.
Ο αοίδιμος Αρχιμανδρίτης ήταν ενεργό μέλος στον αγώνα της ΕΟΚΑ  και πρόσφερε  πολύτιμες υπηρεσίες ως σύνδεσμος μεταξύ του Εφόρου και του Ηγουμένου της Μονής Κύκκου.
Με υποτροφία της Μονής Κύκκου μετέβη στην Αθήνα και σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του εκεί Πανεπιστημίου (1963-1968).

Στις 6 Απριλίου του 1969,  Κυριακή των Βαΐων, στο Μετόχι του Αγίου Προκοπίου στη Λευκωσία χειροτονήθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ’ σε πρεσβύτερο και την Κυριακή των Βαΐων του 1979 προχειρίσθηκε  σε Αρχιμανδρίτη από τον τότε Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Α’. Από το 1977 μέχρι την εκδημία του διετέλεσε μέλος του Ηγουμενοσυμβουλίου της Μονής, υπηρετώντας ευδόκιμα και συμβάλλοντας σημαντικά  στο καθόλου έργο της Μονής του. Ευχόμαστε ο Κύριος να τον κατατάξει εν χώρα ζώντων.

Ομιλία Αρχιμανδρίτη Αγαθόνικου με θέμα: «Η Ανάσταση του Χριστού στην προς Κορινθίους Α΄ Επιστολή».

Πραγματοποιείται σήμερα Πέμπτη 16 Μαΐου, στις 8 το βράδυ, στον ιερό ναό Αγίου Προκοπίου Μετόχιον Κύκκου ομιλία του Αρχιμανδρίτη Αγαθόνικου, εφόρου της Ιεράς Μονής Κύκκου με θέμα: «Η Ανάσταση του Χριστού στην προς Κορινθίους Α΄ Επιστολή». Η ομιλία πραγματοποιείται μέσα στα πλαίσια των μηνιαίων διαλέξεων και ομιλιών τις οποίες διοργανώνει η Ιερά Μητρόπολη Ταμασού και Ορεινής και ο Φιλανθρωπικός και Ιεραποστολικός Όμιλος Απόστολος Βαρνάβας.

Έκδημία Αρχιμανδρίτη Ιερώνυμου Κυκκώτη

Ἡ Ἀδελφότης  τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου ἀνακοινώνει τήν εἰς Κύριον ἐκδημίαν τοῦ ἡλικίας ἑβδομήκοντα ὀκτώ ἐτῶν ἀειμνήστου ἀδελφοῦ ἡμῶν πατρός Ἱερωνύμου Κυκκώτου, ἥτις ἐσυνέβη  τήν Τρίτη 14ην Μαΐου 2013.

Ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία καί ὁ ἐνταφιασμός τοῦ ἐκλιπόντος θά λάβῃ χώραν ἐν τῇ Κεντρικῇ Ἱερᾷ Μονῇ Κύκκου, την 15ην  Μαΐου 2013 καί περί ὥραν 12 μεσηβρινήν.

 Ἡ Ἀδελφότης τῆς
Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου

 ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

 Η Αδελφότης της Ιεράς Μονής  Κύκκου, με τα αισθήματα της κατ’ άνθρωπον λύπης, αναγγέλλει την εις Κύριον εκδημία του Αρχιμανδρίτη Ιερώνυμου Κυκκώτη, μέλους του Ηγουμενοσυμβουλίου της Μονής.

Ο αοίδιμος π. Ιερώνυμος, εκοιμήθη σήμερα το πρωί, σε ηλικία 78 ετών και η εξόδιος ακολουθία και ο ενταφιασμός του θα λάβει χώρα, αύριο στο Καθολικό της Κεντρικής Ιεράς Μονής Κύκκου, στις 12 το μεσημέρι.

Ο εκλιπών, κατά κόσμον Ζαχαρίας Κυριάκου, γεννήθηκε στην κοινότητα Νικητάρι της επαρχίας Λευκωσίας στις 20 Φεβρουαρίου του 1935 και ενετάχθη στις τάξεις της Ιεράς Μονής Κύκκου το 1947.

Στις 29 Ιανουαρίου 1956 εχειροτονήθη Ιεροδιάκονος από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο  Γ’ στην Κεντρική Μονή του Κύκκου και  μετονομάσθη σε Ιερώνυμο. Η χειροτονία του ήταν ουσιαστικά το άλλοθι που αναζητούσε ο Εθνάρχης Μακάριος για να μεταβεί στην Ιερά Μονή Κύκκου και να πραγματοποιήσει τη μυστική συνάντηση με τον Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα Διγενή σε σχέση με την πορεία του αγώνα της ΕΟΚΑ. Ο αοίδιμος ενεπλάκη ενεργά στον αγώνα της ΕΟΚΑ και πρόσφερε τις πολύτιμες υπηρεσίες του ως σύνδεσμος μεταξύ του Εφόρου και του Ηγουμένου Κύκκου.

Στις 6 Απριλίου του 1969,  Κυριακή  των Βαΐων, στο Μετόχι του Αγίου  Προκοπίου στη Λευκωσία εχειροτονήθη από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο  σε Ιερομόναχο και την Κυριακή των Βαΐων του 1979 προχειρίσθη σε Αρχιμανδρίτη από τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Α’. Από το 1977 διετέλεσε μέλος του Ηγουμενοσυμβουλίου της Μονής.

Ο Κύριος να τον αναπαύσει εν σκηναίς δικαίων!

Άγιο Πάσχα – Η Ανάσταση του Κυρίου

«Η Ανάστασις» τοιχογραφία στον Άγιο Προκόπιο Μετόχι της Ιεράς Μονής Κύκκου

Αν ο θάνατος είναι «το συγκλονιστικότερο γεγονός της ζωής», τότε η Ανάσταση του Χριστού είναι πράγματι «η εορτή των εορτών». Η ακολουθία του Όρθρου και της Θείας Λειτουργίας την ολόφωτη νύχτα του Πάσχα μας εισάγουν στο θρίαμβο της νίκης κατά του θανάτου.

Ο εσταυρωμένος της Ιερουσαλήμ, «επί Ποντίου Πιλάτου», αποδέκτηκε το θάνατο μ’ όλες του τις πτυχές και μ’ όλη του τη δύναμη – δύναμη φθοράς, εξουσίας επί της ζωής, χωρισμού ψυχής και σώματος. Αποδεχόμενος όμως το θάνατο, με το να υπακούσει «έως τέλους» στον Πατέρα Του, συνέτριψε τη δύναμή του και ανέτρεψε την εξουσία του, χαρίζοντας σε όλους ζωή αιώνιον. Κι έγινε η Ανάσταση του Ιησού Χριστού βεβαιότητα ανάστασης του σύμπαντος κόσμου, αφθαρτοποίηση της ύλης, έγερση των απ’ αιώνος κεκοιμημένων, αιτία χαράς όλων των ανθρώπων.

Όταν λέμε Ανάσταση εννοούμε ότι το σώμα του που ήτανε νεκρό και μάλιστα πληγωμένο από τα καρφιά και την λόγχη, σηκώθηκε. Αυτό το γεγονός, διαδόθηκε από πολλούς την τρίτη ημέρα και κανένας δεν μπόρεσε να το διαψεύσει. Οι γραμματείς και οι φαρισαίοι, που τον καταδικάσανε και τον σταυρώσανε και συνεπώς, ήταν ένοχοι, θα έπρεπε να αποδείξουν στο λαό ότι αυτά που διαδίδονται είναι ψευδή και ο καλύτερος τρόπος για να το αποδείξουν ήτανε να πάνε στο μνήμα και να δείξουν το σώμα του Χριστού ότι ήταν νεκρό. Ασφαλώς πήγανε, αλλά το σώμα δεν το βρήκανε. Και το ερώτημα είναι, τι έγινε το σώμα του; Ασφαλώς οι άπιστοι θα πουν πως πήγανε οι μαθητές του και το πήρανε. Ας εξετάσουμε λοιπόν και αυτή την εκδοχή. Οι μαθητές του ζήσανε με τον Χριστό τρία χρόνια ακούσανε την διδασκαλία του, είδανε την ζωή του και τα θαύματα που έκανε, κάνανε και εκείνη με την εξουσία που τους έδωσε αλλά στο τέλος όταν τους είπε υπάγωμεν στην Ιερουσαλήμ και Υιός του ανθρώπου μέλη να πάθει πολλά, να εμπαιχθεί, να μαστιγωθεί, να σταυρωθεί και την τρίτη ημέρα να αναστηθεί. Αυτό οι μαθητές του δεν μπόρεσαν να το καταλάβουν και όταν ο Χριστός συνελήφθη στην Γεσθημανή, τρομαγμένοι διαλυθήκανε. Ο Ιούδας που τον πρόδωσε, κρεμάστηκε. Ο Πέτρος τον αρνήθηκε τρεις φορές. Και όλοι τους κρυφτήκανε για τον φόβο τον Ιουδαίων. Τι έγινε λοιπόν την τρίτη ημέρα; Που το βρήκανε το θάρρος να ομολογήσουν χαρούμενα ότι ο Χριστός ζει; Αν οι μαθητές είχανε κλέψει το σώμα θα είχανε το θάρρος να ομολογήσουν στους γραμματείς ότι ο Χριστός Ανέστη !!! Ο Πέτρος που τον είχε αρνηθεί μετά την ανάσταση κήρυττε με θάρρος και εξουσία και έλεγε «Τον Χριστό τον οποίο σταυρώσατε, ο Θεός τον Ανέστησε και ημείς είμεθα μάρτυρες». Και ότι πρέπει να πειθαρχούμε στον Θεό μάλλον παρά στους ανθρώπους.

Μετά την Ανάσταση επί σαράντα μέρες ο Χριστός φανερωνότανε στους μαθητές του και την τεσσαρακοστή ημέρα ανελήφθη στον ουρανό. Οι έντεκά αυτοί μαθητές του δώσανε όλοι την ζωή τους, κηρύττοντας την Ανάσταση του Χριστού. Στερηθήκανε της απολαύσεις της ζωής και στο τέλος πεθάναν με μαρτυρικό θάνατο, βέβαιοι γι’ αυτό που κηρύττανε.

«Αναστάσεως ημέρα, και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει, και αλλήλους περιπτυξώμεθα. Είπωμεν, αδελφοί, και τοις μισούσιν ημάς˙ Συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει, και ούτω βοήσωμεν˙ Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. α’

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος.

 

 Οι γυναίκες οι οποίες παραβρέθηκαν το απόγευμα της Παρασκευής, στον ενταφιασμό του Κυρίου, δηλαδή η Μαρία η Μαγδαληνή και οι υπόλοιπες, όταν επέστρεψαν από το Γολγοθά στην πόλη, ετοίμασαν αρώματα και μύρα για να αλείψουν το σώμα του Ιησού· και την επομένη μέρα απείχαν από κάθε δραστηριότητα λόγω της αργίας του Σαββάτου.

Κατά το βαθύ όρθρο, όμως, της Κυριακής, η οποία ονομάζεται από τους Ευαγγελιστές «πρώτη Σαββάτου» και «μια Σαββάτων», δηλαδή πρώτη μέρα της εβδομάδος, μετά από τριάντα έξι σχεδόν ώρες από τη νέκρωση του ζωοδότη Λυτρωτή, έρχονται με νεκρώσιμα αρώματα στον τάφο. Και ενώ σκέπτονταν τη δυσκολία της αποκυλίσεως του λίθου από την είσοδο του τάφου γίνεται σεισμός φοβερός· και Άγγελος με αστραπηφόρα όψη και χιονόφωτη στολή, αφού αποκύλισε το λίθο και κάθισε πάνω σ’ αυτόν, έκανε τους φύλακες να τρομάξουν και τους έτρεψε σε φυγή.

Οι γυναίκες, στο μεταξύ, αφού μπήκαν στον τάφο και δε βρήκαν το σώμα του Ιησού, βλέπουν δυο Αγγέλους λευκοφορεμένους, με αντρική μορφή, οι οποίοι αφού τους φανέρωσαν την ανάσταση του Σωτήρα, τις στέλνουν για να αναγγείλουν στους μαθητές την χαρούμενη είδηση. Σε μικρό χρονικό διάστημα φθάνουν στον τάφο ο Πέτρος με τον Ιωάννη, αφού έμαθαν τι έγινε από τη Μαρία τη Μαγδαληνή, όπως ήδη ειπώθηκε, αλλά μπαίνοντας μέσα βρίσκουν μόνο τα σάβανα. Γι’ αυτό ανέρχονται όλοι στη πόλη με χαρά, κήρυκες της ανάστασης του Χριστού, τον οποίον και είδαν πραγματικά ζωντανό πέντε φορές κατά τη σημερινή γιορτή.

Αυτή την χαρμόσυνο Ανάσταση γιορτάζοντας σήμερα ασπαζόμαστε μεταξύ μας τον εν Χριστώ ασπασμό, δείχνοντας με τον τρόπο αυτό τη διακοπή της πρώτης έχθρας ανάμεσα σ’ εμάς και το Θεό και τη διαλλαγή του Θεού προς εμάς για άλλη μια φορά, διαλλαγή που έγινε φανερή με το πάθος του Σωτήρος. Και η εορτή ονομάζεται Πάσχα, έχοντας έτσι το ίδιο όνομα με το Πάσχα των Εβραίων, το οποίο, στη γλώσσα τους σημαίνει διάβαση• διότι ο παθών και αναστάς Ιησούς μας διεβίβασε από την κατάρα του Αδάμ και τη δουλεία του διαβόλου στην ελευθερία και μακαριότητα. Και αυτή η μέρα της εβδομάδος, κατά την οποία έγινε η Ανάσταση του Χριστού, η οποία είναι η πρώτη από τις υπόλοιπες μέρες, επειδή, αφιερώθηκε στην τιμή του Κυρίου ονομάστηκε από το όνομα Του Κυριακή, και σ’ αυτή μετατέθηκε από τους Αποστόλους η αργία και η ανάπαυση της εορτής του Σαββάτου του παλαιού νόμου.

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ’

Εἰ καὶ ἐν τάφῳ κατῆλθες ἀθάνατε, ἀλλὰ τοῦ Ἅδου καθεῖλες τὴν δύναμιν· καὶ ἀνέστης ὡς νικητής, Χριστὲ ὁ Θεός, γυναιξὶ Μυροφόροις φθεγξάμενος, Χαίρετε, καὶ τοῖς σοῖς Ἀποστόλοις εἰρήνην δωρούμενος ὁ τοῖς πεσοῦσι παρέχων ἀνάστασιν.

Ὁ Οἶκος

Τὸν πρὸ ἡλίου Ἥλιον, δύναντα ποτὲ ἐν τάφῳ, προέφθασαν πρὸς ὄρθρον, ἐκζητοῦσαι ὡς ἡμέραν, Μυροφόροι κόραι, καὶ πρὸς ἀλλήλας ἐβόων· Ὦ φίλαι, δεῦτε τοῖς ἀρώμασιν ὑπαλείψωμεν, Σῶμα ζωηφόρον καὶ τεθαμμένον· σάρκα ἀνιστῶσαν τὸν παραπεσόντα Ἀδὰμ κείμενον ἐν τῷ μνήματι· ἄγωμεν, σπεύσωμεν, ὥσπερ οἱ Μάγοι, καὶ προσκυνήσωμεν, καὶ προσκομίσωμεν τὰ μύρα ὡς δῶρα, τῷ μὴ ἐν σπαργάνοις, ἀλλ᾿ ἐν σινδόνι ἐνειλημένῳ· καὶ κλαύσωμεν, καὶ κράξωμεν· Ὦ Δέσποτα ἐξεγέρθητι, ὁ τοῖς πεσοῦσι παρέχων ἀνάστασιν.

Πηγή – κείμενα: saint.gr

greekbiblos.gr

Περισσότερες Φωτογραφιες απο την Ανάσταση στον Άγιο Προκόπιο, Μετόχι Ιεράς Μονής Κύκκου μπορείτε να δείτε στον ακόλουθο σύνδεσμο

 https://plus.google.com/photos/106492594023967810376/albums/5874395606369889697

Google+

Μεγάλο Σαββάτο – Η εις Άδου Κάθοδος

 «Ὅτι καὶ Χριστός ἅπαξ περὶ ἁμαρτιῶν ἔπαθε, δίκαιος ὑπὲρ ἀδίκων, ἵνα ἡμᾶς προσαγάγῃ τῷ Θεῷ, θανατωθεὶς μὲν σαρκί, ζωοποιηθείς δὲ πνεύματι· ἐν ᾧ καὶ τοῖς ἐν φυλακῇ πνεύμασι πορευθεὶς ἐκήρυξεν»
(Α´ Πέτρ. γ´ 18-19).

Κατά το  Άγιο και Μέγα Σάββατο, η  Εκκλησία μνημονεύει την εις  Άδου κάθοδο του Κυρίου μας  Ιησού Χριστού.  Ότι δηλαδή, κατά τις τρεις ημέρες μετά τον θάνατό Του και μέχρι της αναστάσεώς Του, ο Κύριος κατήλθε στον Άδη, στον τόπο, όπου ευρίσκονταν φυλακισμένες οι ψυχές των ανθρώπων, κήρυξε και, στη συνέχεια, με θεϊκή εξουσία ανέστησε και ελευθέρωσε τις ψυχές και κυριολεκτικά «ἐκένωσε» τα ταμεία του ζοφερού αυτού τόπου.  Η προσδοκία του διαβόλου ήταν, ότι τελικά θα μπορούσε να κρατήσει ένα μέρος της δημιουργίας του Θεού υπό την εξουσία του. Αυτός ήταν ο  Άδης.

Ο  Άδης δεν είναι τόπος, αλλά τρόπος ζωής των πνευμάτων. Είναι δε ως τρόπος και κατάσταση ζωής αντίθετος του Παραδείσου.  Εάν στον Παράδεισο ο άνθρωπος είναι ευτυχισμένος επειδή ζει με τον Θεό, στον  Άδη ζει δυστυχισμένος επειδή ζει με τούς διαβόλους. Στον  Άδη κατέρχονταν όλοι οι ζώντες.  Εκεί δεν μπορούσαν να αινούν πια τον Θεό, να ελπίζουν στην δικαιοσύνη Του, στην πιστότητά Του. Πρόκειται για μία ολοκληρωτική εγκατάλειψη.

Σ’  αυτό τον τραγικό χώρο της δυστυχίας και απελπισίας, κατέβηκε ο Χριστός για να ελευθερώσει τούς αιωνίους αιχμαλώτους, οι οποίοι ευρίσκονταν εκεί παρά την θέλησή τους. Αυτό δε αποτελούσε την δύναμη και την χαρά του διαβόλου, ότι είχε την δύναμη, μπορούσε, να εμποδίσει τούς δικαίους να ζήσουν με τον Θεό. Αυτή την αδικία επισημαίνει ο  Απόστολος Παύλος όταν γράφει· «᾿Αλλ᾿ ἐβασίλευσεν ὁ θάνατος ἀπὸ ᾿Αδὰμ μέχρι Μωσέως καὶ ἐπὶ τοὺς μὴ ἁμαρτήσαντας» (Ρωμ. ε´ 14).

Ο Άδης δεν ταυτίζεται με την κόλαση.  Ο  Ιησούς Χριστός κατέβηκε στον Άδη, ο καταδικασμένος πηγαίνει στην κόλαση. Οι θύρες του  Άδη, όπου κατέβηκε ο  Ιησούς Χριστός, άνοιξαν, για να μπορέσουν να διαφύγουν οι αιχμάλωτοί του, ενώ, όταν ο κολασμένος κατεβαίνει στην κόλαση, η πόρτα της κλείνει πίσω του αιωνίως και δεν θα ανοίξει ποτέ.  Ο  Άδης και η κόλασις είναι το βασίλειο του θανάτου και, χωρίς τον  Ιησού Χριστό, δεν θα υπήρχε στον κόσμο παρά μια μόνο κόλασις και ένας μόνο θάνατος, ο θάνατος με την απεριόριστη δύναμή του.

Εάν υπάρχει «δεύτερος θάνατος» (᾿Αποκ. κα´ 8), ξεχωριστός από τον πρώτο, είναι επειδή ο Ιησούς Χριστός συνέτριψε με τό θάνατό Του «τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοῦτ᾿ ἔστι τὸν διάβολον, καὶ ἀπαλλάξῃ τούτους, ὅσοι φόβῳ θανάτου διὰ παντὸς τοῦ ζῆν ἔνοχοι ἦσαν δουλείας» (῾Εβρ. β´ 14-15). Την κάθοδο του  Ιησού Χριστού στον Άδη εορτάζει και πανηγυρίζει η  Εκκλησία του Χριστού κατά το  Άγιο και Μέγα Σάββατο. «Τοῦτό ἐστι τὸ ὑπερευλογημένον Σάββατον». Η θεολογία της  Εκκλησίας μας φωτίζει επαρκώς το θέμα αυτό, το οποίο αφορά όλους μας.

Η κάθοδος του Χριστού στον  Άδη είναι ένα άρθρο πίστεως, και είναι πράγματι ένα βέβαιο δεδομένο της Καινής Διαθήκης.  Ο χριστολογικός κανόνας του  Όρθρου του Μεγάλου Σαββάτου είναι ύμνος, τραγούδι για τον νεκρωμένο Θεο. Εάν «ὁ Θεὸς ἀνέστησε τὸν ᾿Ιησοῦν λύσας τὰς ὠδῖνας τοῦ θανάτου» (Πράξ. β´ 24), είναι επειδή τον βύθισε αρχικά στον Άδη, αλλά χωρίς ποτέ να τον εγκαταλείψει εκεί. Εάν ο Χριστός, στο Μυστήριο τῆς Αναλήψεως, «ἀνέβη ὑπεράνω πάντων τῶν οὐρανῶν», είναι επειδή «κατέβη πρῶτον εἰς τὰ κατώτερα μέρη τῆς γῆς».

Επρεπε να γίνει αυτή η φοβερή κάθοδος, για να μπορέσει ο Χριστός να «πληρώσῃ τὰ πάντα» καί νά βασιλεύσει ὡς Κύριος στό Σύμπαν. ῾Η χριστιανική πίστη ομολογεί, ότι ο  Ιησούς Χριστός είναι Κύριος στον ουρανό μετά την ανάβασή Του από τούς νεκρούς. «῞Ινα σου τῆς δόξης, τὰ πάντα πληρώσῃς, καταπεφοίτηκας, ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γῆς», ψάλλουμε την λαμπρά και φωταυγή νύκτα του Μεγάλου Σαββάτου. Το τίμημα της ταφής του Κυρίου για τον άνθρωπο ήταν η αφθαρσία και η καινοποίηση της φύσεώς του.

Όπως η φθορά υπήρξε το τίμημα της αμαρτίας, ως νέκρωση και χωρισμός από τον Θεό, έτσι η ανακαίνιση και η αφθαρσία υπήρξαν ο ειδικός καρπός της θείας ενανθρωπήσεως.  Ο Χριστός με τον θάνατο και την ταφή Του αφαίρεσε τα ράκη της φθοράς, τα οποία είχαν στοιβαχθεί σ’ αυτήν από την παράβαση του  Αδάμ και έσβηναν την ομορφιά της· και με το αίμα Του έπλυνε το πλάσμα Του από το μίασμα της αρχαίας παρακοής, αφάνισε την δυσωδία του θανάτου, την οποία απέπνεε το πτώμα της αμαρτίας, ανακούφισε το γένος των ανθρώπων, από το βάρος της αποστασίας του και έκαμε ν’ αστράψει και πάλι η φύσις, να ζωντανέψουν οι θεοειδείς χαρακτήρες, να λάμψει και πάλι η αρχέγονος ομορφιά της, ενδεδυμένη την άφθαρτη δόξα του Θεού.

Αυτό το υπέρτατο λυτρωτικό αγαθό, την αφθαρσία δηλαδή και την αθανασία, το οποίο κορυφώνεται στην ένδοξη Ανάσταση του Χριστού, ψάλλει με ρίγη ιεράς συγκινήσεως και ανεκλάλητης χαράς η  Ορθοδοξία.  Η κάθοδος του  Ιησού Χριστού στον Άδη υπήρξε θεοπρεπής και ένδοξος.  Ο Κύριος πραγματοποίησε δύο καθόδους. Κατήλθε από ψηλά από τον ουρανό στην γη, το πρώτο. Και κατήλθε με ταπείνωση και πτωχεία. Δεύτερον, κατήλθε από την γη στα βασίλεια του  Άδη.  Εκεί όμως κατέβηκε παντοκρατορικά, με όλη την «ἄστεκτη» δυναστεία Του, εξουσιαστικώς. Τον είδαν οι δαίμονες και τρόμαξαν. Τον είδαν οι δίκαιοι και αναπήδησαν με χαρά και αγαλλίαση.

Ο Άγιος  Επιφάνιος,  Επίσκοπος Κωνσταντίας της Κύπρου, στον θεολογικώτατο λόγο του «Τῷ ἀγίῳ και μεγάλῳ Σαββάτῳ» περιγράφει αυτόν τον θεοπρεπέστατο τρόπο της καθόδου του Χριστού στον  Αδη· «Χθὲς (ἐννοεῖ τήν Μεγ. Παρασκευή) συνέβαινον τὰ τῆς οἰκονομίας, σήμερον τὰ τῆς ἐξουσίας. Χθὲς τὰ τῆς ἀσθενείας, σήμερον τὰ τῆς αὐθεντίας. Χθὲς τὰ τῆς ἀνθρωπότητος, σήμερον τὰ τῆς θεότητος ἐνδείκνυται. Χθὲς ἐρραπίζετο, σήμερον τῇ ἀστραπῇ τῆς θεότητος τὸ τοῦ ῞ᾼδου ραπίζει οἰκητήριον. Χθὲς ἐδεσμεῖτο, σήμερον ἀλύτοις δεσμοῖς καταδεσμεῖ τὸν τύραννον. Χθὲς κατεδικάζετο, σήμερον τοῖς καταδίκοις ἐλευθερίαν χαρίζεται. Χθὲς ὑπουργοὶ τοῦ Πιλάτου αὐτῷ ἐνέπαιζον, σήμερον οἱ πυλωροὶ τοῦ ῞ᾼδου ἰδόντες αὐτὸν ἔφριξαν… ῾

Ο χθὲς τοίνυν οἰκονομικῶς τὰς λεγεῶνας τῶν ᾿Αγγέλων παραιτούμενοςϜ σήμερον θεοπρεπῶς ὁμοῦ τε καὶ πολεμικῶς, καὶ δεσποτικῶς κάτεισι κάτω τοῦ ῞ᾼδου καὶ θανάτου  ῾Ως γοῦν τὰ παντόθυρα, καὶ ἀνήλια, καὶ ἀνέσπερα τοῦ ῞ᾼδου δεσμωτήρια καὶ οἰκητήρια ἡ θεόδημος τοῦ Δεσπότου κατέλαβεν αἰγληφόρος παρουσία, προφθάνει πάντας Γαβριήλ ἀρχιστράτηγος καὶ βοᾶ τό ῎Αρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ὑμῶν.

Καὶ ἐπάρθητε πύλαι αἰώνιοι. ῞Αμα αἱ ἀγγελικαί δυνάμεις ἐβόησαν, ἅμα αἱ πύλαι ἐπάρθησαν, καὶ αἱ ἁλύσεις ἐλύθησαν, ἅμα οἱ μοχλοὶ κατεκλάσθησαν, ἅμα τὰ κλεῖθρα ἐξέπεσαν, ἅμα τὰ θεμέλια τοῦ δεσμωτηρίου ἐδονήθησαν, ἅμα αἱ ἐνάντιαι δυνάμεις εἰς φυγὴν ἐτράπησαν, ἔφριξαν, ἐσαλεύθησαν, κατεπλάγησαν, ἐταράχθησαν, ἠλλοιώθησαν, ἐθροήθησαν, ἔστησαν ὁμοῦ καὶ ἐξέστησαν, ἠπόρησαν ὁμοῦ καὶ ἐτρόμαξαν.

᾿Εκεῖ γὰρ τότε διέκοψε Χριστός ἐν ἐκστάσει κεφαλὰς δυναστῶν». «᾿Εδεήθημεν Θεοῦ σαρκουμένου καί νεκρουμένου», θεολογεῖ ἡ ποικίλη μοῦσα τῆς δικῆς μας αὐλῆς, τῆς ᾿Εκκλησίας, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ θεολόγος, γιά νά μπορέσουμε νά ζήσουμε. Αὐτός μᾶς ζύμωσε μέ τήν θεότητά Του, μᾶς ἐνέδυσε τήν θεία εὐπρέπεια, μᾶς λάμπρυνε μέ τήν τριαδική δόξα Του, μᾶς χάρισε τήν ἀνάστασι καί τήν ζωή.«῾Ως ζωηφόρος, ὡς Παραδείσου ὡραιότερος ὄντως καὶ παστάδος πάσης βασιλικῆς, ἀναδέδεικται λαμπρότερος Χριστὲ ὁ τάφος σου, ἡ πηγὴ τῆς ἡμῶν ἀναστάσεως». ΑΜΗΝ.

Πρεσβύτερος Χρήστος Πυτιρίνης

patirxristos.gr